Complimenten en kippenvel in groep 5/6.

Tijdens het ontwikkelen van het Complimentenspel wilden we het spel graag testen in de praktijk. Wij waren er van overtuigd dat we een fantastisch product hadden ontwikkeld, desondanks wilden we dit heel graag in de praktijk uitproberen. We waren benieuwd naar de reacties van kinderen, leerkrachten en ouders. We stonden open voor alle input, feedback en aanvullende ideeën om het spel nog beter te maken. En met deze rede stonden we op een herfstachtige woensdagochtend voor groep 5/6 van een basisschool.

“We hebben jullie hulp nodig” zeiden we tegen de kinderen. 
“We zijn een spel aan het maken voor kinderen, en we willen heeel graag weten hoe het is om dit met kinderen te spelen. En we zijn heel erg benieuwd wat jullie er van vinden…”
Zo begonnen we ons verhaal en dit avontuur met groep 5/6.

De kinderen waren nieuwsgierig en wilden ons heel graag helpen. We vertelden dat het een spel wat gericht op complimenten. Direct kwamen er reacties; de kinderen wisten wel voorbeelden te geven van complimenten. Er werden complimenten gedeeld die de kinderen wel eens gegeven of ontvangen hadden. Prachtige voorbeelden en stuk voor stuk bijzondere momenten die de kinderen waren bijgebleven.
We luisterden naar het complimentenlied en er werd spontaan meegezongen door de kinderen. Lang leve de karaoke tekst in het filmpje. Wat een goede sfeer ontstond er al!
Na het filmpje hebben we uitleg gegeven over het spel en gingen van start. Er werd een leerling aangewezen die als eerst naar voren mocht om (blind) een compliment te trekken uit de stapel kaartjes. Hij las het compliment hardop voor “Ik vind het knap dat je op jezelf vertrouwt” 

Hmm… wat betekent dit eigenlijk? Ik zag de vragende blik in de ogen van deze jongen. Ik vroeg of zijn klasgenoten konden helpen, om uit te leggen wat dit compliment betekende. Er werden een aantal suggesties gegeven. Daar kon hij wel wat mee! Je zag zijn ogen twinkelen en hij liep op het meisje af aan wie hij dit compliment ging geven. 
“Alsjeblieft, voor jou” zei hij. Het meisje werd stil, keek hem aan… en toen verscheen er een verlegen maar ontwapenende lach op haar gezicht. De hele klas genoot mee. En wij ook!

Zo volgden er prachtige complimenten, voor iedereen uit de klas. Omstebeurt gaven en kregen de kinderen elkaar complimenten. Er werd gelachen, er werd bedankt, er werd geholpen als het nodig was, er werd gejuicht en geapplaudisseerd. 

Na een tijdje werd het wat stiller in de hoek van de klas. Nu bijna iedereen een compliment had gehad… waren er nog enkele kinderen over zonder kaartje op hun tafel. Dat is niet zo’n fijne positie… zeker niet als je als laatste bent. 

We bedachten ter plekke en verandering in het spel; voor de laatste leerlingen legden we enkele complimenten open. Zo konden zij een compliment kiezen, speciaal voor de klasgenoot die nog geen compliment gekregen had. 

De jongen in de hoek begon opgewonden op zijn stoel te wippen. Er werd nu een compliment gekozen, speciaal voor hem. Dat maakt het toch wel bijzonder! En dan is het opeens helemaal niet meer zo erg om als laatste te zijn…

“Ja, ik heb hem!” zei de jongen die het compliment mocht uitkiezen. Hij las het compliment voor en tegelijkertijd verscheen er een grote glimlach op het gezicht van zijn klasgenoot.

De jongen die het kaartje had uitgekozen liep naar zijn klasgenoot en gaf het compliment “Ik vind het fijn dat jij bij ons in de groep bent.”
De klas begon te lachen en te joelen. Jaaa, deze past echt bij jou! De juf knikte en keek vol trots naar haar klas. Toen liep er een meisje naar haar toe. Ze begon te huilen. De juf sloeg een arm om haar heen.
Ik vroeg me af wat er aan de hand was, wat ik gemist had. Had ik iets over het hoofd gezien? Wat gebeurde er met dit meisje?

Het werd even stil in de klas…
Toen zei de juf tegen alle kinderen “Amy werd geraakt door de mooie woorden. Ze zag hoe blij hij er mee was en was ontroerd door het mooie compliment dat werd gegeven.”

En toen werden wij even stil…
Daar stonden we, glimlachend… dankbaar… en met kippenvel op onze armen.